Ik wil het niet mooier maken dan het is. Ik baal er ontzettend van. Ongeluk schuilt in een klein hoekje.
Bij het verlaten van het appartement in Girona vanochtend ben ik uitgegleden op de spekgladde witmarmeren treden van de trap in het portiek. Daarbij heb ik mijn rechter voet lelijk bezeerd. Eigenlijk voelde het meteen niet goed. Toch ben ik gaan fietsen, in de hoop dat de voet zich zou herpakken.
Ik wist dat de eerste 50 km van de etappe vandaag constant omhoog zouden gaan. Als ik op de top van de col (of eerder) zou merken dat het toch niet gaat, hoefde ik dus alleen maar om te draaien om me terug naar beneden te laten rollen.
Het was een prachtige dag om te fietsen. Mooi weer, schitterende route met uitzicht tot aan de Pyreneeën. De benen voelden goed, ik kon rustig pratend oprijden met een groepje racefietsers zonder bagage (nb: niet opscheppen, de meeste renners reden me uiteraard vlot voorbij. Het scheelt toch wel: 15 kg extra). Bij de koffiestop in het dorpje net voor de top merkte ik echter dat ik niet meer kon lopen en dat ik ook niet meer met mijn rechter voet uit het pedaal kon klikken. De lichte draaibeweging die je daarvoor moet maken, lukte niet meer. Ik ben doorgefietst tot het hoogste punt. Daar heb ik de knoop doorgehakt. Dit heeft geen zin. Ik ben omgedraaid.
Tijdens de afdaling reed ik nog lek ook. Dat "ontspannen naar beneden rollen" viel daarmee een beetje tegen. In Girona ben ik gelijk doorgereden naar de EHBO van het universitair ziekenhuis. Op de röntgenfoto's bleek daar dat ik niets heb gebroken. Dat valt weer mee. Maar er is wel wat gescheurd en beschadigd. Ik heb een rekverband omgekregen en werd ontslagen met het advies minstens drie dagen rust te houden, been omhoog en koelen. Aan lopen of fietsen hoef ik voorlopig niet te denken.
Het zit niet mee. Eerst 4 dagen wachten tot de regen stopt. En dan nu minstens drie dagen met het been omhoog. Dit betekent het einde van de fietsvakantie.
Afstand 105 km gefietst, 1100 hm geklommen.
Ps: Het personeel in ziekenhuis was absoluut hulpvaardig. Ik ben prima behandeld. Maar het blijft bizar dat in een grote stad als Girona (zelfs) de artsen van het universitair ziekenhuis geen fatsoenlijk Engels spreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten